"Vroeger liep ik vaak rondjes op de atletiekpiste in sportpark Hazebeek"

Basketlegende Ann Wauters was jarenlang de kapitein van de nationale vrouwenploeg. Na de Olympische Spelen van Tokio zette ze een punt achter haar glansrijke carrière. Wist je dat Ann vijf keer de beste basketbalster in Europa was én dat ze vier keer de Euroleague won? Ze pakte nog nationale titels met Valenciennes (Frankrijk), Samara en Jekaterinenburg (Rusland), Seoul (Zuid-Korea), Valencia (Spanje) en in de WNBA (Los Angeles Sparks). Met de Belgian Cats pakte ze ook nog EK-brons (2017) en bereikte Ann de halve finales van het WK (2018). In Turkije won ze ook nog een beker met Galatasaray.

Tij-dingen: Je komt naar Koksijde voor het Sportforum.  Waarover zal je spreken?

Ann Wauters: "Door mijn jarenlange ervaring in de topsport weet ik hoe je teams vormt. Ik behaalde veel successen, maar verloor ook veel finales. Elk jaar was het herbeginnen, met nieuwe ploeggenotes, elk met een verschillende achtergrond. Ik vertrek vanuit het verhaal van de Belgian Cats en mijn boek The game of life is het startpunt. Het boek geeft een inkijk in mijn loopbaan en hoe ik mijn dromen realiseerde. Zo hoop ik een inspiratiebron te zijn in de sport of op de werkvloer."

T-d: Waarover gaat je boek nog?

Ann: "Mijn voordracht is natuurlijk niet zo uitgebreid. Het boek heeft het over de kracht van het proces, het leven als één grote reis. De bestemming is niet het belangrijkste, wel de weg er naartoe. Ten tweede heb ik het over (veer)kracht. Je wordt er niet mee geboren, maar je kan ermee aan de slag. En ten slotte komen de kracht van de omgeving en teamwork aan bod. De - soms hobbelige - weg naar de Olympische Spelen speelt ook een grote rol in het verhaal."

T-d: BBC Koksijde bestaat 50 Jaar. Ken je de club?

Ann: "Ik weet dat de club uitstekend werk levert. Ook dat BBCK in de jaren 80 de beste ploeg van het land was en Europees hoge toppen scheerde. De mama van Emma Meesseman behoorde toch tot die kampioensploeg, nee? Meer weet ik niet, het is een beetje van voor mijn tijd, maar wel een mooi verhaal."

T-d: Je hebt een indrukwekkend palmares, wat is je hoogtepunt?

Ann: "Het verschil tussen de omstandigheden maken het moeilijk om er één uit te lichten. Elke triomf is gekoppeld aan een fase in mijn leven. Misschien dan toch de Euroleague met Valencia, omdat ik toen al mama was. En natuurlijk de bronzen medaille op het EK met de Belgian Cats. Fantastisch. De beker van Turkije: dat was ook een hele belevenis. Ik koester alle prijzen, vooral de weg er naartoe."

T-d: Je woonde al op verschillende locaties. Hoe ervaarde je dat?

Ann: "Ik ben inderdaad al op veel plaatsen geweest. Voor ons als gezin was dat een ongelooflijke ervaring. Ik maakte kennis met veel culturen en kreeg op jonge leeftijd te maken met nieuwe prikkels. Ook kende ik soms tegenslagen. Die keerzijde hoort er ook bij. Pas op, in het begin van mijn carrière koos ik voor standvastigheid: eerst speelde ik zes jaar bij Valenciennes en daarna zes jaar in Rusland, die laatste club in combinatie met de WNBA."

T-d: Hoe blik je terug op je loopbaan? Je effende het pad voor vele speelsters.

Ann: "Toen ik speelster was, dacht ik daar niet echt over na. Nu ik dat hoofdstuk heb afgesloten, besef ik dat ik toch wat prijzen behaalde. Ik ben heel trots op de prestaties van de teams waar ik deel van uitmaakte. Mooie herinneringen. En inderdaad, ik hoop ergens wel dat ik een rol speelde in hoe mensen, zeker in België, kijken naar het vrouwenbasket. Als ik daar een steentje heb bijgedragen, ben ik tevreden."

T-d: Wie is jouw favoriete basket(s)ter aller tijden?

Ann: "Ik groeide op in de jaren 90, dus ik zeg Michael Jordan. Een vrouw kiezen is moeilijker, want ik heb met veel uitstekende speelsters samengewerkt. Als ik moet, ga ik voor Lisa Leslie. In het begin van mijn loopbaan keek ik geweldig naar haar op, ze speelde ook op mijn positie."

T-d: Wat is de belangrijkste les die kreeg als beginnende basketster?

Ann: "Je leert omgaan met verlies waardoor je veerkracht toeneemt. Dankzij basket kreeg ik extra zelfvertrouwen. Het hielp me om mezelf te ontplooien. Ik ben dankbaar voor het talent waarmee ik ben geboren, maar ik heb ook hard gewerkt. Het was fysiek erg zwaar."

T-d: Waarmee hou je je tegenwoordig bezig?

Ann: "In de zomer ben ik assistent-coach bij Chicago Sky. Dat vind ik tof. Ik zit nog in een leerproces. Ik hoop uit te groeien tot een gevestigde waarde, maar het is moeilijk in te schatten waar het plafond ligt. Dat hangt ook af van toeval en de resultaten. Ik onderzoek de komende jaren of mijn toekomst daar ligt. En ik zit het best in de WNBA, bij de allerbeste trainers en speelsters, om mezelf te ontwikkelen. Daarnaast, tijdens de winter, geef ik voordrachten zoals hier op maandag 17 april. Ik probeer de sport-, bedrijfs- en evenementenwereld met elkaar te verbinden. Sinds kort ben ik ook de spreekbuis van de atleten als voorzitter van de atletencommissie van het BOIC. Ook hier tast ik in het duister wat de verre toekomst brengt, voorlopig focussen we ons op de Olympische Spelen in Parijs (2024). Ik hoop de stem te zijn van de atletes en hun belangen te behartigen op bestuursniveau."

T-d: Wat betekent Koksijde voor jou?

Ann: "Het is toch een beetje thuiskomen. Zeker in het begin van mijn carrière was de Westkust onze uitvalsbasis als ik in België was (Ann woonde in Oostduinkerke tussen 2003 en 2010, red.). Die zeelucht doet iets met mij, ik waai graag uit. Ik ben hier zelfs getrouwd en liep vaak rondjes op de piste in sportpark Hazebeek. Die site is ondertussen veel veranderd met o.a. Koksijde Golf ter Hille en het hockeyterrein. Samen met mijn partner en kinderen kom ik nog altijd graag naar ons appartement in Oostduinkerke, niet ver van 't SYCOD."