"We kopen elk jaar voor 15.000 euro shuttles - met veren"

En te zorgen voor een maximaal aantal speelmomenten voor alle spelers. Tij-dingen nam de shuttle richting Oostduinkerke en sprak er met voorzitter Peter Broucke (65) en dochter Sara (32).

Tij-dingen: Waarom de keuze bij de oprichting om op 2 plekken te spelen?

Peter Broucke: "Bij de oprichting heette onze club Badmintonvrienden De Panne, we speelden in de sporthal van het KTA (De Panne) en moesten daarom verwijzen naar de toenmalige vriendenkring van de school. 7 jaar later werd het dan Westhoek Badminton. We bleven na al die jaren trouw aan dezelfde zaal, al botsen we daar soms op praktische limieten. Zo spelen we onze competitiewedstrijden al sinds jaar en dag - deels noodgedwongen in Sporthal Den Oosthoek."

Sara Broucke: "Normaal gezien zijn de bovenste lijnen in sportzalen standaard voor badmintonners, maar dat wordt niet overal toegepast. Maar dat is niet zo erg. Wat wel noodzakelijk is, is dat het dak minimaal 9 meter hoog is. De meeste mensen weten dat niet, maar typisch voor deze sport is de variatie aan slagen - vanaf de service - en daarvoor heb je dus die hoogte nodig. Trouwens: mijn papa is de enige van de stichtende leden (op 14 oktober 1984, red.) die vandaag nog actief is bij de club."

T-d: Nu pendelen jullie zelfs tussen 3 locaties?

Sara: "De zaal bij Atheneum Calmeyn voldoet niet helemaal meer en we willen ook de roots van de club niet zomaar naast ons neerleggen. Voor de officiële competitiewedstrijden, op zaterdagavond en zondagnamiddag, spelen we dan aan de oosthoek. Maar die zaal is te drukbezet en daarom gaan we nog steeds naar de oude KTA-zaal, al is de accommodatie daar een beetje verouderd."

Peter: "Vooraleer ze startten met de bouw met Sportpark Hazebeek vroeg het toenmalige bestuur hoe hoog het plafond moest zijn en ze hielden er rekening mee. Zo ontstond er ook een clubwerking in Oostduinkerke en dat bleek een schot in de roos. Onze club is erkend in De Panne en Koksijde. Voorwaarde is dat er 3 bestuursleden gedomicilieerd zijn in Groot-Koksijde. Zelf woon ik in De Panne."

Sara: "Maar ik woon intussen in Oostduinkerke, dus dat maakt het goed. (lacht) Ook ons ledenbestand is mooi verdeeld. Pakweg 40 procent is van De Panne, 1 op 5 woont in Veurne, maar ook 40 procent komt uit Koksijde of Oostduinkerke. Er zijn zelfs leden die wonen in Nieuwpoort, Middelkerke of het hinterland."

T-d: Zijn jullie veel bezig met badminton?

Sara: "Ik probeer, maar het is minder evident. Ik ben mama van 3 dochters (Millie werd geboren op 15 september, red.) en ik moet thuis ook nog de kerk in het midden houden, hé. (glimlacht) Ik speel wel af en toe mee als er een competitiewedstrijd is, als ze iemand nodig hebben. Maar onlangs speelde ik op een woensdagavond, in Roeselare, en ik was pas na middernacht thuis."

Peter: "Badminton neemt een prominente rol in. Ik geef training op woensdag en vrijdag. Op donderdag speel ik in Sporthal Hazebeek om zelf wat ritme op te doen. In het weekend doe ik nog officiële wedstrijden. Ik geraak iets minder vlot uit m'n bed 's morgens, maar het lukt nog steeds goed. En thuis klaagt mijn vrouw nog niet. Gelukkig."

T-d: Wie zijn jullie leden, heeft Badminton Westhoek een specifieke doelgroep?

Peter: "Nee, we zijn een heel diverse club. Er zijn veel recreanten en ook een 25-tal competitiespelers. Een interclubduel bestaat uit 8 wedstrijden (4 dubbel, 4 enkel) en duurt al snel 2 tot 3 uur. De meeste verplaatsingen zijn op minstens een uur rijden van hier. We zijn een gevestigde waarde in de regio, daar ben ik trots op."

Sara: "In De Panne is er ook een trainingsaanbod voor de jeugd en een dinsdagnamiddagsessie voor senioren. Maar de locatie van Sporthal Den Oosthoek is ideaal, centraal, letterlijk naast Koksijde. We hebben ongeveer 100 volwassenen die badmintonnen. Je ziet sommige gezichten enkel in Oostduinkerke of De Panne - dus in die zin zijn die 2 locaties een grote meerwaarde. Maar de die hards vind je op beide plekken, zeker de competitievere types."

T-d: Waarom zou je badminton aanraden?

Peter: "Je moet topfit zijn om te kunnen spelen, want je doet geen 'natuurlijke bewegingen'. Badminton is een sport die verschillende vaardigheden vereist: techniek, fysiek, tactiek en stressbestendigheid. Het is niet zomaar tegen een shuttle slaan en klaar."

Sara: "Dat klopt. Je bent constant bezig met waar je moet staan en wat de volgende zet zal zijn van je tegenstander. Vooral de service is belangrijk, je kan alle richtingen uit: hoog, diep of kort. Je moet dus goed nadenken wat je doet én wat je kan verwachten."

T-d: Clichés over badminton die je wil ontkrachten?

Sara: "Dat het niet intensief is. Geloof me, het is een veeleisende sport."

Peter: "Iedereen heeft al eens op een sportdag of teambuilding gebadmintond - maar dat telt niet. Je reactiesnelheid bepaalt soms hoe goed je bent, los van de techniek - maar het aanleren van die reflexen kan je helpen in het dagelijkse leven."

Sara: "Wat niet helpt, is dat badminton in België, en bij uitbreiding Europa, geen belangrijke sport is. Al hebben we hier een lid (Aaron Vandenberghe, red.) die een paar jaar terug wereldkampioen werd met zijn studententeam (KU Leuven). Onlangs studeerde hij af en nam hij voor de laatste keer deel - ze eindigden knap 4e. Er is slechts 1 Belgische semiprof: Julien Carraggi."

Peter: "Samen met mijn vrouw ging ik al naar veel internationale toernooien in Europa. Ik ging kijken naar Carraggi in Kopenhagen. Terwijl mijn clubgenoten de wedstrijd volgden op YouTube zagen ze ons zitten in het publiek. En de andere mensen dachten dat we de ouders waren van Carraggi. Om maar te zeggen…"

Sara: "De Deen Viktor Axelsen is één van de enige Europeanen die hoge ogen gooit op wereldniveau. Hij is 2-voudig olympisch kampioen, in Tokio (2021) en Parijs (2024). Nog over die tripjes van mijn ouders: mijn mama zorgt ervoor dat ze wedstrijden kan combineren met een reisje in het buitenland met papa. Anders krijgt ze hem toch niet mee. (glimlacht)"

Peter: "Maar badminton is vooral populair in Azië, bv. in China, Indonesië, Taiwan en India. Daar zitten soms duizenden mensen rond 1 terrein. Dat kunnen we ons hier niet voorstellen."

T-d: Hoe ziet een training eruit?

Peter: "Voor de kleintjes (minibad: 4-6 jaar) is het vooral een kwestie van hand-oogcoördinatie - ze spelen ook met een minder grote racket. De rest van de jeugd speelt samen, maar in verschillende groepjes. Meestal is het eerst wat inspelen, gevolgd door techniektraining - denk aan de 1e slag die eigenlijk de basis vormt, maar ook oefeningen op specifieke ballen: korte opslag, hoge opslag, ver of diep. Daarna volgt een competitieve prikkel of wedstrijdvorm. Eindigen doen we met de coolingdown."

T-d: Shuttles in plastiek of veren: wat is nu het allerbeste?

Sara: "Beginners starten best met plastiek. Die zijn goedkoper en gemakkelijker om de sport aan te leren, minder gevoelig ook aan bepaalde technische fouten."

Peter: "Inderdaad. Per jaar kopen wij voor 15.000 euro shuttles aan, met veren, voor onze competitiewedstrijden. Per interclubconfrontatie sneuvelen er meestal tientallen shuttles. En hoe hoger het niveau, hoe sneller die shuttles kapot gaan."

T-d: Wat is jouw favoriete slag?

Peter: "Dat zal bij ons allebei hetzelfde zijn, maar je moet dat niet publiceren…"

Sara: "Toch wel. Schrijf maar op, een broeksje, netband en over. Zalig!"