"Ik hoorde zijn stem op de radio, dat was een bijzonder moment"

Samen delen ze een passie voor helpen, actie én een stevige portie adrenaline. Toen zijn bieper ging, haastte onze redacteur zich naar de brandweerpost van Koksijde voor een dubbelportret. De vragen die op zijn tong brandden, smeekten om wat bluswater.

Tij-dingen: Wanneer en waarom zette jij de stap naar de brandweer?

Filip Messeyne: "Eind 1993 ging ik in Gits (deelgemeente van Hooglede) bij de brandweer. Ik was toen 22 jaar en net afgestudeerd. Was het een roeping? Als je de oudere foto's van die brandweer bekijkt, zie je toch veel van mijn familieleden. Tot de 4e generatie terug. Ondertussen ben ik opgeklommen tot kapitein."

Ellen Messeyne: "Ik startte bij de jeugdbrandweer, ondertussen bijna 4 jaar geleden. Daar is mijn traject begonnen. Sinds 1 augustus 2024 ben ik officieel bij de brandweer. Als brandweerman-stagiair. Waarschijnlijk duurt mijn stageperiode nog een jaar, dat loopt bij iedereen een beetje anders."

Filip: "Eerst volg je de cursus. En dan loop je minimaal 3 maanden stage."

T-d: Was het altijd al een kinderdroom of is het iets dat op je pad kwam?

Filip: "Doordat het brandweerbloed bij mijn familie door de aders stroomde, was er al de kennis. Ik was vroeger ook scoutsleider in Gits en op het einde van die carrière zocht ik een nieuwe uitdaging: de brandweer."

Ellen: "Bij mij kwam de liefde pas later, nadat we in 2021 verhuisden naar Oostduinkerke. Het was een vriendin die me meesleurde naar de jeugdbrandweer en dan is de passie beginnen opborrelen. Papa was direct enthousiast."

Filip: "Ik heb het zelf nooit gestuurd en ik dacht eigenlijk dat Ellen nooit bij de brandweer zou gaan. Toen we nog in Gits woonden, was daar ook totaal geen sprake van. Het is echt door te verhuizen en de jeugdbrandweer dat de roeping kwam."

T-d: Ellen, Jij bent nog in opleiding – hoe ziet zo’n opleidingstraject eruit? Wat leer je allemaal?

Ellen: "Ik volg een ander traject dan de meerderheid omdat ik de kadettenopleiding volgde bij de jeugdbrandweer. Ik kon daar al een paar modules volgen zoals brandbestrijding en technische hulpverlening (bevrijding van personen). Begin dit jaar had ik iedere zaterdag opleiding, maar nu niet meer. Mijn traject eindigt in november, maar bij de meesten is dat op een ander moment. Daardoor mocht ik vanaf 1 augustus vorig jaar al direct mee tijdens oproepen."

Filip: "De opleiding is opgedeeld in modules. En afhankelijk van de modules die behaald worden, mag je mee met bepaalde oproepen. Er zijn 3 basismodulen: brandbestrijdingen, technische hulpverlening – THV zeggen wij en IGS, inzet gevaarlijke stoffen. Als je één van de modules hebt afgerond van één van de basisthema's, mag je voor dat soort oproepen mee op interventie. Dat betekent dat nieuwe brandweermensen niet eerst de volledige cursus moeten afronden voor ze mee kunnen op interventie. Dat verhoogt het enthousiasme."

T-d: Wat vind je zelf het tofste om te doen?

Filip: "Brand is wat de meeste mensen kennen en ook het meest in het oog springt. Maar een echte voorkeur heb ik niet. Ik word opgeroepen en ik doe mijn taak."

Ellen: "Het feit dat ik mee mag en mensen kan helpen, vind ik het belangrijkste. Maar in de opleiding vond ik brandbestrijding een hele mooie ervaring en ook THV, het redden van personen uit voertuigen. Superleuk dat."

T-d: Waarop moet je voorbereid zijn als brandweervrijwilliger? Wat onderschatten mensen vaak?

Filip: "Een vooropleiding is niet nodig, maar je moet wel je federaal geschiktheidsattest, het FGA, halen. Daarvoor moet je slagen in een aantal handigheids- en sportproeven. En er is ook een kennisproef, afhankelijk van welke opleiding je volgde. Voor die sportproeven is het dan best dat je al op voorhand begint te oefenen. Conditietraining. Vandaar wat we zorgen voor oefensessies voor de kandidaten. Vooral naar de handigheidsproeven toe en ook voor test die je als sporter niet op je eentje kan inoefenen. Eén van de proeven is de ladderwagen beklimmen. Op onze website vind je alle data, zowel van onze infosessies als de oefesessies."

Ellen: "Slaag je niet voor het federaal geschiktheidsattest, dan krijg je nog een herkansing. Onbeperkt. Vroeger moest je 6 maanden wachten om een nieuwe test te kunnen doen. Nu niet meer. Je behaalt eerst het FGA. Slaag je daarin en je hebt een rijbewijs, dan kan je solliciteren bij de brandweerzone.

Filip: "Bij de brandweerzone volgt dan een interview en een bezoek aan de arbeidsgeneesheer. Die neemt een VO2max-test af. Maar als je al slaagde voor de sportproef, dan vormt dat eigenlijk geen probleem meer."

T-d: Ellen, je was lid van de jeugdbrandweer. Een goede voorbereiding?

Ellen: " Ja, eigenlijk wel. Vooral omdat het extra prikkels gaf om bij de brandweer te gaan. Elke 2 weken ging ik daar naartoe, op zondag voormiddag in Veurne. Dat gaf me toch een voorsprong. Zo waren een aantal zaken niet meer nieuw. Maar het is geen noodzaak hoor, wel handig. De opleiding is zo goed opgebouwd, dat het mogelijk is om die zonder voorkennis te doorlopen."

Filip: "In onze regio hebben we 1 jeugdbrandweer voor Nieuwpoort, Veurne, Koksijde, Oostduinkerke, De Panne en Lo-Reninge."

T-d: Hebben jullie wel eens opdrachten samen?

Filip: "Ja, dat gebeurt. Ik herinner me nog precies onze 1e gezamenlijke opdracht: op 20 augustus van vorig jaar. Ik zat toen in het kantoor bij Brandweer Westhoek, waar ik werk op de dienst Preventie, en Ellen was thuis. Het ging om een interventie in Koksijde-Bad."

Ellen: "Ik herkende de stem van mijn papa op de radio. We gingen ondertussen al een paar keer samen op interventie, thuis gingen onze biepers dan tegelijk af. Mijn papa werkt zowel in Koksijde als in Oostduinkerke, vandaar."

T-d: Geef je soms tips aan je dochter?

Filip: "Ja, soms wel. Het is niet dat ik haar van dichtbij opvolg, maar ik geef wel extra uitleg als dat nodig is. Ik moei me niet met opleidingen die door andere mensen worden gegeven."

T-d: Praten jullie thuis vaak over de brandweer. Of juist niet?

Filip: "Juist wel." (lacht)

Ellen: "Voor mij is dat handig. Soms heb ik vragen over een bepaalde interventie, waarom iets op een bepaalde manier verliep. Voor mij zijn de meeste zaken nieuw. Dus vind ik het goed dat we daar veel over praten. En papa vindt dat niet erg. Mama wel iets minder. (lacht)"

T-d: Wat zou je zeggen tegen mensen die twijfelen om zich aan te sluiten?

Filip: " Gewoon ervoor gaan."

Ellen: "Inderdaad. Als je het niet doet, kan je achteraf spijt hebben dat je het niet hebt gedaan. Terwijl, ja, als je het doet, kan je geen spijt hebben dat je het niet hebt gedaan."

Filip: "Als je iets wil doen voor je medemens, voor mensen die in nood zitten, dan is er niks mooiers. Het is een job waarvoor je zoveel erkenning krijgt."

Ellen: "Mensen appreciëren dat je die moeite doet. Dat voel je. Je hebt nooit het gevoel dat je iets doet voor niets. Je bent altijd wel iemand aan het helpen. Je krijgt echt veel voldoening."

T-d: Heb je nooit schrik voor een interventie?

Filip: "Nee, angst heb ik nooit gehad. De bieper gaat, adrenaline stroomt door je lijf en dan ligt je focus volledig op je job. Op wat je moet doen."

Ellen: "In het begin. Vooral omdat het de allereerste keer was. Mijn 1e brand bijvoorbeeld, de 1e keer dat ik effectief een brandend appartement zag en dat het niet ging om een oefening in een container. Die eerste 5 seconden had ik een moment van wow, oké. Dat ging direct over en dan deed ik wat ik moest doen. Het was zeker geen paniek, gewoon een moment van realisatie dat het voor echt is."

T-d: En had je als kind geen schrik wanneer je papa werd opgeroepen?

Ellen: "Nee, ik vond dat heel normaal, ik kan mij niet herinneren dat ik ooit schrik had. En mijn mama? Ik weet dat ze bij papa minder schrik had, omdat ze weet dat hij officier is en dat je niet binnengaat bij een brand. En op het moment dat ze besefte dat ik dat wel zou doen, dan... Pas op, ze steunt me er wel volledig in, maar je voelt wel dat ze efkes iets had van oei en nu. Ondertussen ontdekte ze wel dat papa soms ook nog een brand binnengaat."

Filip: "Als officier blijf je normaal buiten om de coördinatie te doen. Maar soms gebeurt het, door een tekort aan mensen of bevelvoerders, dat ik plaatsneem in de vrachtwagen. Dan ben ik niet opgeroepen als officier, maar als vervangend onderofficier. En dan ga ik wel mee naar binnen."

T-d: Wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg als brandweerman/vrouw?

Filip: "De oprechte dankbaarheid van de mensen. Als ze echt dankuwel zeggen of als ze nadien bijvoorbeeld een bedankingskaartje in de brievenbus van de kazerne stoppen. Dan weet je: die mensen menen dat 100 procent."

Ellen: "Ik ben nog niet zo lang bezig. Het niet echt een compliment, maar de verbazing dat ik dat als 19-jarige vrouw al doe, vat ik wel als een compliment op. Wanneer de mensen me zien en wow zeggen – die is zo jong. En een vrouw komt sowieso iets minder vaak voor. Dat is dan zo leuk om te kunnen tonen van ja, kijk, wij kunnen dat ook."

T-d: Wil je nog iets meegeven?

Filip: "Dat normaal in ongeveer 15 maanden de 3 basisonderdelen van de brandweeropleiding achter de rug zijn. Daarna volg je nog elk jaar een cursus van 48 uur om de 3 basisfuncties te blijven onderhouden. Dat komt neer op ongeveer 1 uur per week. Het 1e jaar dat je bij de brandweer bent, lijkt het druk, maar eenmaal je door je opleiding als brandweerman bent, valt dat allemaal mee. Je hebt ook je eigen planning in de hand. Op het moment dat je je verder specialiseert, zijn er dan bijkomende oefeningen, maar dat kies je zelf en het is zeker geen verplichting. Het aantal oefenuren vormen zeker geen drempel."