Dubbelexpo in Kapel Rozenkrans: Rage rage (Cindy Wright en Kris Martin)

Hun werk verwijst naar de verleidelijke barok, maar roept ook vragen op over vergankelijkheid, tijd en de mens. Cindy Wright gaat voor overdaad en haar werken confronteren de bezoeker, terwijl Kris Martin meer werkt aan de hand van bewust vereenvoudigde objecten.

Rage Rage verwijst naar een gedicht van Dylan Thomas en vat het poëtische en soms kritisch-ironische aspect van de beeldtaal van beide artiesten samen. Het oeuvre van Cindy Wright en Kris Martin reist de wereld rond, maar Tij-dingen kon toch één van de 2 protagonisten strikken voor een interview.

Tij-dingen: Waarom moeten onze lezers komen naar deze tentoonstelling?

Cindy Wright: "Het is de kans om werk van 2 – op het eerste gezicht – heel verschillende kunstenaars samen te zien en in een plek die op zich al heel bijzonder is. De ontwijde kapel ademt een soort stilte en concentratie die onze werken versterkt. De minimalistische sculpturen van Kris zorgen voor reflectie en traagheid. En mijn werken zijn zintuigelijk gelaagd en nodigen uit tot extra aandacht. De innerlijke strijd die we allebei op onze eigen manier uitbeelden, wordt benadrukt door de titel van de expo. Maar je moet zeker geen kenner te zijn om iets te voelen bij deze tentoonstelling."

T-d: Hoe moeten we ons de combinatie tussen de concepten van Kris Martin en jouw werk voorstellen?

Cindy: "Er is een interessant spanningsveld en een soort stil begrip. Kris toont een sculpturaal werk, 3 granieten strandballen, dat eenvoudig is en licht lijkt – maar ze zijn te zwaar om te verplaatsen. Die dubbelheid is typisch voor zijn werk. Mijn schilderijen hangen aan de muur en verschillen onderling sterk. Sommige beelden zijn visueel rijk en gelaagd zoals Supermarket Blues (over overvloed en overconsumptie). Times Changing is dan weer stil en terughoudend, dat keert terug in de ingetogenheid van Kapel Rozenkrans. We vertrekken allebei met een idee - ik zoek dan naar de vorm die de lading het best dekt. Wat ons vooral bindt? Die zoektocht naar beelden die blijven hangen. Niet louter als illustratie, maar beelden die ruimte scheppen voor reflectie."

T-d: Is er een verband met de tentoonstelling die loopt in Kunstencentrum Ten Bogaerde?

Cindy: "Ik neem zelf niet deel aan Who are you? maar beide expo's stellen de tijdsgeest, mens en beeldvorming in vraag. Er heerst duidelijk een culturele dynamiek in deze gemeente, met ruimte voor hedendaagse kunst. De expo's versterken elkaar."

T-d: In 2016 was je al eens te gast in het kunstencentrum, voor Monumenten voor de dood (curator: Els Wuyts). Een leuke herinnering?

Cindy: "Zeker. Samen met Renato Nicolodi en Stief Desmet was dat. We hadden alle 3 een eigen benadering van de thema's sterfelijkheid en herinnering. Wat er vooral uitsprong voor mij, was de confrontatie met de historische objecten zoals grafsteenfragmenten (Abdijmuseum Ten Duinen) en skeletten (MuseOs Natuurhistorisch museum) uit museale collecties. En ook de site van Ten Bogaerde nodigt uit tot rust, stilte en traagheid."

T-d: Hoe omschrijf je jezelf als kunstenaar en persoon?

Cindy: "Ik ben op beide vlakken iemand die eerst observeert, zoekt en veel in vraag stelt. Als kunstenares werk ik traag en met grote aandacht. Elk schilderij is het resultaat van een lang proces. Schilderen is voor mij geen illustratie van een onderwerp, maar een manier om tastbaar te maken wat misschien onderhuids zou blijven sluimeren. Dat heb ik ook als individu: ik ben gevoelig voor kwetsbaarheid. Ik hou van esthetiek, maar niet van gemak. Ik zoek naar beelden die blijven plakken, vragen stellen én ruimte laten."

T-d: Hoe evolueerde je het afgelopen decennium, sinds je laatste passage in onze gemeente?

Cindy: "Mijn werk is niet fundamenteel veranderd, maar wel verdiept, verfijnd en trager. Thema's zoals ethiek, eindigheid en verstoring zijn er nog steeds. Maar ik ben nog geconcentreerder in mijn benadering op het vlak van ritme, onderlagen en beeldstructuur."

T-d: Welke artiesten bewonder je zelf?

Cindy: "Ik voel me vooral aangetrokken tot kunst die iets probeert te tonen. Iets mooi met een wrange toets. Francisco Goya raakt me omdat hij in zijn tijd niet wegkeek van menselijk leed. Zijn werk getuigt van een eerlijke blik op de mens. Idem voor Francis Bacon, Lucian Freud en Otto Dix. Zij geven het lichaam niet weer als heroïsch object. Hun werk is confronterend, maar tegelijk menselijk en trefzeker. En ik voel me ook verwant met Robert Gober, Ori Gersht, Mat Collishaw, Mark Dion en ook Kris Martin met wie ik vanaf 21 juni tentoonstel in Kapel Rozenkrans. Wat hen bindt, is dat ze het beeld niet gebruiken om te behagen, maar wel om bij stil te staan."